Watch out for the ghosts [& BULLIT]

Humeurig, zo kon je haar nu wel noemen, de glimlach die vanochtend even op haar gezicht had gestaan was verdwenen als sneeuw voor de zon. Haar ogen stonden kil en lustig om iemand zonder reden te vermoorden. Vrolijk was iets dat nu even niet in haar woordenboek stond, ze moesten haar vrolijkheid ook maar vinden, deze zat goed verborgen en was maar moeilijk te vinden. Met grote, stevige passen liep ze het kamp uit, haar ogen strak voor haar gericht en niet oplettend of er iemand haar richting inkeek, ze was geïrriteerd, zoals wel vaker. Waarom wist ze niet, maar je moest dan zorgen dat je niet te dicht in haar buurt was. Door haar stevige looppas kwam ze al snel bij Ghost Lake, kalmpjes liet ze hier haar hoofd zakken en gleed met haar tong even over het water. De waterdruppels die er op bleven liggen, gleden hierna door haar keel naar beneden. Weer raspte haar tong een beetje water weg van het wateroppervlak en liet het toen weer door haar keel glijden. Echter waren haar oren nog steeds actief en deze vingen plots een geluid op, rustig keek ze om, 'En dat is?' vroeg ze simpel

[& BULLIT - Beetje flut, sorry -]

"Laika," klonk het respectvol uit de mond van een reutje en deze boog zijn hoofd. "Ik ben Bullit, maar misschien kende je mij al..?" zei hij rustig en hij legde zijn prooi achter haar. "Hopelijk heeft u hier wat aan..?" vroeg hij voorzichtig en hij ging zitten. "Mag ik plaats nemen?" vroeg hij en weer knikte hij respectvol. Al die tijd had zij hem strak en zonder emotie aangekeken, 'Tuurlijk mag je gaan zitten' sprak ze kalm, 'alsof ik iemand dat ga verbieden.' Daarna keek ze even naar de rat, 'Hou het, geen honger.' haar antwoord was kort en misschien wat bot, maar zo zat zij nou eenmaal in elkaar en daar ging niemand iets aan veranderen, 'Dus, wat komt iemand zoals jij hier doen?' Zoals altijd was er niks aan emoties in haar ogen te lezen. Ze stond op en keek even over het meer, de mist in. Het zonnetje scheen niet, het was koud en wit-grijze wolken vulde de hemel als een donsdeken. Maar dit weerhield de pack er niet van sterk te blijven. Zij waren Cavepack, niet zo maar een armzalig Packje dat altijd maar probeerde weerstand te bieden, nee. Zij waren dé pack, zij waren zoiezo her sterkst en hadden het minste medelijden met hun tegenstander, wat had je er ook aan? Medelijden, je werd er enkel zwak van. Ze richtte haar blik weer op Bullit, 'Bullit was de naam, toch?' vroeg ze even en haar ogen gleden weer naar voor naar het oneindige, 'Klinkt als iemand sterk, ik mag hopen dat je dit ook bent, want aan zwakkelingen heb ik niks.' Als de reu een beetje tussen de regels zou lezen, zou hij hier uit kunnen opmaken dat ze het niet had op geslijm, maar ach, sommigen dachten niet na bij wat ze zei.