All these people around me. [Laika]

Met haar wilde zwarte haardos trippelde ze door de straten van de stad. Ze liep hier af en toe eens door als ze niet echt iets te doen had, maar vandaag was het wel extreem druk, ze begon zichzelf zelfs een beetje ongemakkelijk te voelen. Ze was mensen gewoon van vroeger, maar niet zo veel tegelijk. Ze trok haar staart wat tussen haar billen en keek wat angstig rond. Haar oranjeachtige ogen priemde zich was aan een bankje, vastberaden daar op te springen en hopen dat ze daar veilig was. Ze zette het op een lopen en zigzagde tussen de mensen door. Af en toe verliet een jank hoor mond door het verschieten. Eenmaal ze de bank bereek sprong ze er op en liep zich op haar gat vallen en vervolgens liet ze haar voorpoten over de rand glijden en legde ze haar hoofd op haar poten. Wachtend op gezelschap of een streel. Ze leefde nu misschien wel in het wild, maar nog steeds miste ze de zachte strelingen over haar kop en het liggen voor de open haard voelde altijd zo heerlijk aan. Ze had nooit mogen weglopen, maar daar was het nu te laat voor, ze kon niet meer terug gaan.