Trouble Instinct.

Onderwerp: Trouble Instinct. wo jan 09, 2013 4:14 am

Nog nooit had hij zo iets moois gezien. Normaal had Finn nooit echt het geduld en de intresse om naar iets te kijken zoals het noorderlicht. Maar dit was oog verblindend, en hij moest er gewoon naar blijven kijken. Zelfs knipperen was onmogelijk. Finn liet zich ongecharmeerd op zijn achterste neerploffen, zijn kop omhoog streikend naar de maan die samen blende met het Noorderlicht. Finn kon zo een stuk of 7 verschillende kleuren opnoemen die de lucht deden vullen. Als golven maar dan mooier en zonder enig geluid. Hij realiseerde zich dat stilte zo ook wel heel aangenaam kon zijn. Het werkte op zijn rust, wat bijna nooit voorkwam bij Finn die als het aan hem lag de hele dag door de oren van je kop blaatte. Finn draaide zich om en liet zich op zijn rug vallen, zijn pootjes rustend op zijn buik kijkend naar de avondlucht. Hij zag er wat klunzig en dom uit, maar dat waren dingen die Finn nog niet doorhad. Zo jong en nog zoveel te leren, de wereld was groot en vol met avonturen. Na een tijdje kijken begonnen zijn oogleden zwaar te worden, en voordat hij er erge in had viel hij in slaap. Zijn helder blauwe ogen sloten zich, en hij rolde zich op tot een balletje. Best riskerend slapen op een plek als deze. Want Finn bevondt zich niet op een bepaald veilige plek. Nee verre weg van dat, hij bevond zich onder een boom, het had hem ook heel wat reizen gekost om op de plek te komen waar hij zich nu bevond. Maar het was hem gelukt, en daar ging het toch uit eindelijk om. Want Finn was geen onnozele pup, hij mocht dan wel totaal geen opvoeding hebben gehad. Want disipline ontbrak bij hem zeker. Maar Finn wist goed voor zichzelf te zorgen. Hij kon jagen op klein wild, had de bouw de vacht en het vet om de strenge winters te overleven. En had de juiste houding om niet levent gefilt te worden door volwassen honden ouder dan hem. Dus alles was er, maar Finn was nog jong en had totaal geen levenservaring op kunnen doen doordat het oudersschap hem achter had gelaten voor wat het was. Hij was een soort van verwilderd kind, alleen en verlaten. Finn maakte het weinig uit, wat bij veel dingen zo was. De pup slaakte een slaperig zucht, en dwarrelde verder weg in dromenland. Opgerold op een kleine berg omtrek bedekt met sneeuw

-Sylva.

Onderwerp: Re: Trouble Instinct. wo jan 09, 2013 7:57 pm

_{De neus van de nog jonge pupil raakte voorzichtig de koele ijskristallen aan die zich op een laag hangende taak bevonden. Een koude rilling verspreide zich over haar rug, en direct zette ze een paar passen achteruit. Vaak had ze deze sneeuw nog niet meegemaakt, een keer voor zover ze kon herinneren. Het kon leuk zijn, om gezellig in te spelen bijvoorbeeld. Maar het witte spul bracht ook veel elende met zich mee, zoals kou en slecht weer. De honden in de pack die niet sterk genoeg waren, haalden deze barre tijden soms niet eens. Het was maar goed dat dit niet te vaak voorkwam, anders was onderhand hun halve pack al uitgestorven. Ze begreep nog steeds niet waarom de packs nooit in vrede konden leven, waarom moest er altijd territorium geclamd worden? En waarom mocht je daar dan niet op komen? De grond was toch van de natuur, of stelde ze zich dat verkeerd voor? Vele vragen dwarrelde door haar gedachtes, en langzaam zonk ze weg. Het was een kraai die haar al snerpend weer naar het heden bracht, en iet wat geschrokken keek ze de zwarte vogel na. Soms wou ze ook zijn. Vrij, al vliegend door de lucht. Je wist nooit waar die vleugels je heen zouden brengen, altijd weer zou het een verassing zijn. Het leek haar geweldig, al wist ze dat dit nooit uit zou komen. Maar dromen kon je hebben, toch? Vol moed trippelde Sylva verder het gebied in van de Oakpack. Het zag eruit als een winter-wonderland, met alle sneeuw en laaghangende takken. Soms had ze moeite om vooruit te komen, doordat haar nog korte pootjes ver in de sneeuw wegzakte. Maar voor haar idee ging het prima, en haar mondhoeken schoven een paar milimeters omhoog. Het was nog net geen glimlach, maar zo leek het er wel naar. Na een tijdje te hebben gelopen, merkte ze aan zichzelf dat ze het toch wel aardig koud aan het krijgen was. Ze had tenslotte nog lang niet zo’n dikke vacht als de meeste warriors in de pack. Ze wist dat als ze nu niet zou bewegen, dat ze het alleen maar kouder zou gaan krijgen. Om die reden wandelde ze stug door, tot ze aankwam bij de Weeping Willow. Het was waar eens in de zoveel tijd alle packs in vrede bij elkaar zouden komen, om een vergadering te houden. Deze plek straalde vrede en rust uit, een van de redenen waarom Sylva hier nu was. Niet ver onder de boom, op een laag besneeuwde heuvel, lag een nog jonge hond. Ze wist niet of deze vijandelijk of vriendelijk was, maar ze nam geen risico’s. Met een behendige beweging sprong ze geruisloos achter de dichts bijzijnde struik. Wat zou deze hond hier doen? Maar tot haar eigen verbazing bleef de hond roerloos liggen, het leek alsof hij in een diepe slaap was. Voorzichtig en met haar ogen wijd open gesperd nam ze kleine pasjes dichterbij, dat al snel grotere passen werden. ’’Hallo..’’ fluisterde ze zacht, bijna onhoorbaar. Maar ze wist dat het de hond dit niet zou horen. ’’Hallo?’’ zij ze nu, en ze verhief haar stem wat meer, hopend dat de hond haar dit keer wel zou horen.}

Onderwerp: Re: Trouble Instinct. do jan 10, 2013 3:20 am

De slaap had de overhand genomen, en Finn was onbereikbaar verdwenen in nachtmerries en dromen. Verdwenen in een andere werkelijkheid. Want dat was voor Finn realiteit, soms was hij zo verdwenen in zijn eigen wereld, dat het leek alsof hij ergens anders was. De jonge pup maakte een brommend geluid, zijn ogen waren gesloten en zijn oren hingen sloompjes over zijn ogen. Af en toe bewoog hij wat, maar daar bleef het dan ook bij. Maar Finn was niet gek, en had ondanks zijn diepe nacht rust alles haarscherp in de gaten. Toen een geur van een vreemde hond zijn neus bereikt had schoten zijn ogen open, echter bleef hij roerloos stil liggen als een blok ijs op de grond toen hij poten hoorde naderen. De pup hielt zijn adem in, en durfde zich niet te verroeren. Misschien was er dan een kans dat de hond of wat dan ook hem niet zo zien. Maar te laat was te laat, en dat had hij maar al te goed door. Finn kon letterlijk de ademhaling van de hond in nek voelen, een gevoel dat hij nooit zou vergeten. Alsof er een scherpe koude nagel langs zijn ruggengraat heen gleed, de pup rilde en wachtte op de pijn die hij had verwacht, tanden die hem bij zijn nek zouden grijpen, om een einde aan zijn leven te hebben gemaak, maar in tegen stelling tot dat hoorde hij de stem van een pup. Toen Finn de stem hoorde, werd zijn hartslag iets rustiger. Langzaam bracht hij zijn kopje omhoog, en bekeek hij een pup die voor hem stond, voorderest bleef zijn lichaampje opgerolt liggen. ’Ik dacht je een gemene hond was?' Zijn stem onzeker en bang. Bang voor wat gaan komen zou, hoe dan ook een verandering in zijn leven. Dat was zeker, hij voelde het gewoon. Deze reu zou zijn leven een draai geven, hem een andere richting geven in het leven. Finn stond op, 'Maar dat ben je niet!' Hij kwispelde wat onbeheerst, en begroette de pup die waarschijnlijk net zo oud als hem was. 'Le me is Finn, wie ben jij??' Hij kwispelde nog harder, zo hard dat hij bijna omviel. Hij was blij een leeftijdgenoot tegen te komen, misschien konden ze samen wel op avontuur gaan!

Onderwerp: Re: Trouble Instinct. vr jan 11, 2013 7:44 am

_{Normaal was ze nooit zomaar op een hond afgestapt, ze zou niet durven. Maar iets zij haar dit keer dat ze het toch moet doen, zonder dat ze eigenlijk weet waarom. Maar ze was zo’n hondje die haar insticnt bijna altijd volgde, op uitzonderingen na natuurlijk. Iets in haar had gezegd dat ze dit keer gewoon op deze hond af moeten stappen. Onzeker schoof ze haar poten onder het witte pak en verborg haar poten met sneeuw. Ze begreep zichzelf soms amper. Het ene moment was ze blui en hyper, en het andere moment kon ze zichzelf wel de grond in boren. Ze had nooit haar instinct moeten volgen.. Met een losse beweging tilde ze haar rechterpoot omhoog, en bracht het naar haar snuit. Rustig wreef ze eroverheen, en snoof de sneeuw kristallen weg die op haar neus bleven hangen. De sneeuw die op haar poot zat veranderde al snel in kleine dauwdruppeltjes, door de warmte van haar snuit. Het hondje dat nog steeds voor haar lag, leek geen enkel teken van leven te vertonen. Zelfs zijn lichaam bleef stil. Sylva begon lichtelijk ongerust wat heen en weer te schuifelen. Wat als deze hond nu dood was? Wat zou ze dan moeten doen? En ze weet niet eens of ze wel iets zou kunnen doen. Voor hetzelfde geld was deze hond vijandelijk, van een andere pack. Maar sterk genoeg droeg deze hond geen vijandelijke geur, en had wel wat weg van haar eigen pack. Ze moest geen snelle beslingen nemen, want dit ging maar al te vaak de mist in. Tot haar grote verbazing draaide het hoofdje van de pup voor haar plotseling rustig haar kant op, maar hij bleef liggen op de plek waar hij zich had gevestigd. Er was een twinkeling in de ogen van Sylva te zien. Ze had eindelijk een leeftijds genoot gevonden! En als ze geluk had, was hij ook nog eens aardig. ’Ik dacht je een gemene hond was?' zei de pup voor haar. Sylva moest er wel om lachen. Zij en gemeen? Dat was een bijna ondenkbare combinatie. Ze was bijna altijd wel vrolijk, dus gemeen kon je haar absoluut niet noemen. Al snapt ze zijn verdenking wel, er waren hier genoeg gemene honden die hier rondliepen. En je wist maar nooit wie je tegen zou komen... Dat vond ze altijd juist zo spannend aan de buitenwereld, al bleef ze natuurlijk wel altijd oppassen. De hond die zojuist nog doodstil bleef liggen, kwam nu toch overeind. 'Maar dat ben je niet!' Zijn staart begon wat beweging te krijgen. Weer trok ze haar mondhoeken wat omhoog en lachte geamusseerd. 'Le me is Finn, wie ben jij??' Zijn staart vond geen rust, en zwiepte alleen maar harder heen en weer. Ook zij begon enthousiast te worden om Finn. Ergens was zijn enthousiasme aanstekkelijk, en ook zij liet haar staart heen en weer zwiepen. ’’ Tuurlijk ben ik geen gemene hond! Zie ik er dan zo uit?’’ lachte ze hem toe. Bij die laatste zin sprong ze wat naar voren, en liet zich door haar voorpoten zakken, met haar kont naar boven, terwijl ze uitdagend kwispelde. ’’Ik ben Sylva. Finn, wat een mooie naam!’’ zei ze met een vrolijke stem, blij dat ze gezelschap had gevonden.}