What do you want here? They have no water here [& BLANCHE]

_{Met trage passen liep het teefje over haar territorium, met trots liet ze de wind door haar bruine vacht waaien en liet haar ogen over het ruime terrein glijden. Dit was haar territorium, niemand, behalve de honden die onder haar stonden, mochten hier komen. Indringers zou ze direct verjagen, maar eerst ging ze eens de niemandsplekken bezoeken. Weten wat er buiten je territorium te vinden was, was altijd handig, niet waar? Haar adem was te zien aan de witte dampwolkjes die door de lucht zweefden en haar oren hingen zoals altijd rustig en op hun gemak langs haar hoofd. Ze zette haar lichaam in beweging en begon beetje bij beetje sneller te lopen tot ze eindelijk als een speer door het terrein racete. Ze voelde de wind door haar vacht stromen en kwam zo al snel op een plek die haar wel beviel.

Botten lagen her en der verspreid, oude graven stonden half verpulverd in willekeurige volgorde door elkaar en de geur van bloed en verderf was duidelijk te ruiken. Maar doorheen deze geur dreef ook een andere. Rustig bleef ze staan en sprak, 'Wil die Waterpacker zich eens heel snel laten zien' Haar stem klonk licht dwingend, maar toch ontzettend kalm. Ze draaide zich om in de richting vanwaar de geur kwam en wachtte totdat de hond zich zou laten zien. 'Kom op, of moet ik je zelf tevoorschijn komen halen?' deze keer klonk haar stem nog wat dringender, maar ook weer wat valser, ze was en bleef immers een Cavepacker in hart en ziel en dat zou niet ze niet zijn zonder de valse aard die haar rustige uiterlijk verborgen hield.

[& BLANCHE]}

_{Lichtelijk geïrriteerd gaf ze haar pack een laatste blik, voordat ze het verliet. Soms maakte al die druk die er op haar rang lag teveel. Dan moest ze er even tussen uit, want als ze daar nog langer was geweest zou ze honden van haar pack gaan afsnauwen en dat was maar niet zo’n best idee. Ruzies waren een van die vele dingen waar ze niet tegen kon, vooral niet binnen háár pack. Maar ook daarbuiten moest ze er niets van hebben. Voorzichtig liet ze haar poten in de drassige grond zakken, en voelde hoe de kou haar poot omhulde. Het was een wonder dat dit kleine plasje nog niet bevroren was. Het waren zware tijden, vooral voor de Waterpack. Bijna al hun water was bedekt met een dikke laag ijs, waar amper doorheen te komen was. Sommige van haar pack waren ziek, zwak en hadden moeite zichzelf nog warm te houden. Natuurlijk probeerde ze het beste te doen, maar dit pakte niet altijd even goed uit. Dauwdruppels bleven achter op haar poot, waarna ze haar pas weer vervolgde. Ze kon tenminste wat gaan jagen, dan deed ze nog iets goed voor vandaag. Met haar ogen wijd open gesperd nam ze de omgeving in zich op, op zoek naar een prooi. Veel was er niet te zien, het was alleen de wind die het gebied in beweging zette. Een doordringende geur van bloed stroomde haar neusholte binnen, terwijl ze diep insnoof. Ze was vlakbij the place of dead, een van de plekken waar ze wel vaker heen ging. Het was waar het leek alsof de tijd had stil gestaan voor de honden, en de natuurlijke klok verder was getikt. Vele oude graven waren verpulverd, en waren totaal overheerst door de vele mossoorten. 'Wil die Waterpacker zich eens heel snel laten zien' klonk een dwingende stem, een stem die ze maar al te goed kende. Wat moest zij nu weer hier? Ze wachtte, tot de teef verder ging. 'Kom op, of moet ik je zelf tevoorschijn komen halen?’ Weer borrelde er woede in haar naar boven, maar die drukte ze snel weer uit haar gedachtes. ’Dat zou ik maar beter niet doen.’ sprak ze met een dreigende ondertoon, waarna ze op Laika afliep.}

’Dat zou ik maar beter niet doen.’ klonk een dreigende stem en een zwart teefje kwam op haar afgelopen. Ze herkende deze hond natuurlijk wel. Dit was Blanche, de leader van Waterpack. 'Oh nee?' vroeg ze een beetje bitchy, 'En waarom dan niet?' Recht keek ze haar aan, haar gezicht emotieloos. 'Maar wat moet jij hier?' Haar stem klonk licht venijnig en een gewone hond zou hiervoor terugdeinzen, maar ze wist dat Blanche niet zo was. Blanche was geen watje, gelukkig maar, want met zulke honden kon ze al helemaal niet overweg. Je moest op zijn minst wel van je af kunnen bijten. Al die honden die dat niet durfden... Waarvoor dienden ze? Ze waren immers zwak. Erg zwak. Daar kreeg je bij haar geen respect van en het woord 'Medelijden' stond nog niet in haar woordenboek. Ondertussen was ze gaan zitten en keek haar nog steeds even emotieloos aan. Soms leek ze een emotieloze robot, maar het kon haar niet schelen. Liever dat dan zo'n huilebalk. 'Ik verwacht immers geen Waterpacker op een kerkhof, voor zover je het een kerkhof kan noemen dan.' sprak ze scherp, tot nog toe had ze haar aandacht niet van haar tegenstander afgehaald.