They saved me [Xaco]

[een beetje vreemd maar goed. Ook een beetje flut, sorry]

Wat verveeld staarde ze naar de mensen gedaantes. De mensen gedaantes die ook wel als haar team bekend stonden. Ondanks dat ze wist dat iedereen hier veilig was lette ze op elk geluid. Zo was ze getraind. Stuk voor stuk staarde ze ze even aan. De meeste keken geconcerteerd naar een een computer scherm en typte vervolgens iets. Wat wist Penny niet, maar dat maakte haar ook niet uit. Buiten scheen de zon, ondanks dat het koud was voelde ze zich fijn. Er lag al redelijk wat sneeuw. Ze genoot er van, vooral wanneer ze hier warm tussen dikke dekens lag. Hier voelde ze zich fijn. Ondanks dat het haar herinnerde aan haar andere baasje. De geur en de geluiden in dit gebouw, eigenlijk alles bracht haar gedachte weer bij hem. Misschien was het tijd om dat te negeren, maar het kon niet, hoe hard ze het ook probeerde. Een korte zucht verliet haar bek. Vervolgens stond ze langzaam op. Even keek ze naar haar team. Hun hadden het niet opgemerkt en waren nog steeds bezig. Waarom? De sfeer was hier zo anders. Iedereen was druk aan het werk, zelfs haar 'baasje'. Hij was nooit zo serieus. Het maakte haar wat bezorgt. Voordat ze zich kon omdraaien om iets te gaan doen hoorde ze voetstappen. Ze herkende ze makkelijk en keek even op. Een andere mensen gedaante vulde de ruimte. Even kwispelde haar staart zwak. Zich afvragend wat er aan de hand was. Ze hoorde zijn stem eventjes waarna vervolgens iedereen zijn spullen pakte en weg liepen.'Penny, are you coming?' De stem van haar 'baasje' klonk vriendelijk zoals normaal. Langzaam draaide ze zich naar hem. Hij deed haar, het voor haar bekende harnas, om, samen met een soort muilkorf. Hoewel ze wisten dat ze niet gevaarlijk was. Het moest alleen.

Na een lange rit stopte de auto in een bijzonder afgelegen gebied. Penny stapte langzaam uit. Ze zag dat haar teamleden langzaam richting het huis slopen. Klaar om onverwachts aan te vallen. Vol vertrouwen volgde ze ze. Hoewel ze ook niet anders kon van wege de riem. Het was bijzonder lang geleden dat ze zo voorzichtig was. Toch was ze er nog steeds goed in. De teef voelde hoe de riem van haar hals werd verwijderd zamen met de muilkorf. Meteen draafde de hond instinctief verder. Opzoek naar de ingang. Haar staart zwaaide langzaam heen en weer, de wind streelde haar donkere vacht. Al haar spieren waren aangespannen. Zoals gewoonlijk. A snel verscheen er voor haar een soort deur. Even snuffelde ze er aan, in hoop dat dit geen val was. Gelukkig rook ze geen gevaar of bommen. Langzaam ging ze weer zitten, het teken. De politie's kwamen weer in beweging. Wanneer ze naast haar stonden trapte ze de deur in en stormde naar binnen. Meteen draafde ze achter hen aan. Waakzaam keek ze om zich heen. Het gebouw leek donker en verlaten, maar iets zei haar dat dat niet zo was. Langzaam en gefocust zette ze haar stappen. Net zoals haar team. Plotseling hoorde ze voetstappen. Instinctief waarschuwde ze haar team door te blaffen. Al snel volgde er een aantal schoten. Meteen dook haar team weg achter wat dozen en rommel. Penny volgde hen, het werd weer stil. Alleen voetstappen waren hoorbaar. Automatisch zonder er bij na te denken sprong ze weer te voor schijn.'Penny.' klonk er zacht achter haar. Zonder reactie ging ze door. Zigzaggend door de rommel kwam ze dichterbij. Al snel verscheen er een gedaante. Plotseling leek hij weer zich klaar te maken om te schieten. Even bezorgt dat ze het niet zou redden versnelde ze haar passen. Zo snel als ze kon rende ze naar hem toe.
Met een grote afzet tegen een aantal dozen sprong ze naar hem toe. De sprong zelf was bijzonder groot, groot genoeg voor haar. Al snel belande ze op de rug van hun vijand. Meteen boorde ze haar scherpe tanden in zijn arm zodat hij zijn wapen liet vallen. Plotseling zag ze nog een gedaante, gewapend. Verward over dat en twee waren hing ze nog even aan zijn arm. Er klonken weer een aantal schoten. De man voor haar viel nu dood neer, gevolgd door de man die zin aanviel. Meteen belande ze weer op de grond. Toen ze richting haar team keek zag ze dat hun hun wapen hadden opgericht wat betekende dar ze haar hadden gered. Een dankdare zwaai van haar staart werd zichtbaar. Een dankbare blik verscheen in haar ogen.

Het lichaam werd door andere militaire politie's weg gedragen om onder zoek te doen. Wat trots maar toch treurig keek ze er naar. Ze voelde zich schuldig, alsof zij dit had gedaan. Hoewel ze wist dat hij niets anders verdiende. Plotseling voelde ze dat ze op haar kop werd geaaid.'Good job Penny, you are a good police dog.' Zijn stem klonk vriendelijk en wat aansporend. Plotseling zag ze dat een andere hond meekeek. Snel stond ze op. Met snelle passen liep ze naar hem toe. 'What are you doing here?' het was niet het beste om mee te beginnen maar ze moest iets zeggen.

[penny is trouwens geen huisdier. Ze is gewoon een loner ]

Zijn kristal blauwe ogen tuurde door zijn snel voorbijgaande omgeving. Bomen flitste in een oog opslag voorbij. De witte husky was het gewend snel te rennen, de wind door je haren te voelen en de heerlijke zachte bosgrond onder je pootkussentjes te voelen. Ineens bereikte een vreemd geluid zijn gehoorgang. Abrupt stond hij stil en keek nieuwsgierig in de richting waar het kabaal vandaan kwam. Zijn oren stonden gespitst terwijl hij knallen hoorde en schoten. Dapper dat hij was zette hij een drafje richting alle geluiden. Al snel zag hij een groep mensen staan in vreemde pakken. Het ergste was nog dat er een hond bijstond in een of ander tuigje dat perfect bij het outfit pasten. Vast een Home Kwam er op in de spierwitte hond zijn gedachte. Nog steeds hoorde hij schoten. Ineens sprong de herdershond naar voren en ging zigzaggend naar de dader toe. Ze greep hem in zijn arm. Een of andere stok viel er uit zijn handen met een klap op de grond. Snel legde Xaco zijn oren plat in zijn nek toen hij vol afschuw keek naar wat de hond aan het doen was. Hij had wel eens gehoord van een soort K9 honden. Die honden werkte met een bepaald team tegen het kwaad ofzo. Ze hielpen de mens als het ware. Opeens viel de man die zij vast had dood neer op de grond. Al snel zij een van de mensen 'Good job penny, you are a good police dog' Blijkbaar was de destbetreffende hond engels. Een grijns sierde zijn lippen. Als deze hond zijn geur rook ging ze vast en zeker op hem af komen. Kijken of deze teef ook gewone hondentaal kon. Al snel zag hij de donkerbruine hond op hem afkomen. 'What are you doing here?' Zei ze toen ze eenmaal bij hem was. De husky opende zijn mond om wat te zeggen. 'What did you say?' Zijn kristalblauwe ogen keken ondeugend naar de hond voor hem 'I don't speak English right? So maybe can you talk an other language or just the language i speak right?' Eigenlijk was hij wel benieuwd hoe ze hierop zou reageren. Xaco had met veel honden gepraat en daardoor ook verschillende talen geleerd, ook Engels dus.

[een beetje kort vind ik]

Wanneer ze dichtbij was ging ze langzaam zotten, afwachtend op een antwoord, hoewel ze daar niet eens zo geïnteresseerd in was. 'What did you say?' Zei de reu alleen maar. Zonder maar iets te zeggen keek ze hem aan, emotieloos en strak, alsof ze probeerde te zien wie hij was en wat voor karakter hij had. Haar bruine ogen waren een tijdje strak op de reu gericht. Serieus. Zijn kristalblauwe ogen keken ondeugend naar haar. 'I don't speak English right? So maybe can you talk an other language or just the language i speak right?' In zijn ogen zag ze dat hij geïnteresseerd was in hoe ze zou reageren. Een aantal seconden bleef ze nog naar hem kijken tot ze plotseling begon te praten.Ondanks dat je nog wat jong bent heb je een hoge rang. Namelijk de Bétha van The Oakpack. Je hebt duidelijk een hekel aan wat ik daar net deed en je denkt dat ik een huisdier, of eigenlijk, een Homer ben.' Zei ze snel zonder er echt bij na te denken. Waarom wist ze niet maar ze kon het karakter, de geschiedenis en de zwakke plekken van honden zien, net alsof ze ze las zoals een boek. Het was vreemd maar het was haar voordeel.'Ik ben Penny. Ik hoop dat je verstandig genoeg bent om me niet aan te vallen.' Zei ze wat kort maar toch duidelijk. Haar blik ging even naar achteren, de straat was bijzonder rustig, hoewel dat bij de sfeer hier paste. Hoewel zij vroeger elke dag mensen dood zag neervallen, zonder enkele goede reden. Vele honden dachten dat haar werk vreselijk was, met name omdat ze mensen aanvalt. Maar door haar geschiedenis wist ze hoe wreed mensen in werkelijkheid waren. Ze slachten elkaar af alsof het maar domme kippen waren. Echter waren er zonder deze aanval nog vele onschuldige mensen vermoord. Een zucht ontsnapte haar bek. Waarom was ze weer mee gaan doen? Waarom en hoe was dit begonnen? Al maanden zweefde die vragen in haar hoofd. Hoewel er meerdere logische antwoorden op waren. Misschien deed ze dit om dat kleine stukje geschiedenis te herstellen die kleine fout doe ze ooit maakte. Of misschien was wraak. Waarschijnlijk van beide. Hoewel die vragen haar toch altijd bleven storen. Ze richtte haar kop weer na een tijdje terug naar de reu.'Het spijt me de jij dit had moeten zien. De mensenwereld is wreed en dat besef je je eigenlijk wanneer je het zelf ziet., zoals in een oorlog' Het laatste klonk erg zacht, hoewel ze het eigenlijk ook tegen zichzelf zei. Misschien begreep hij haar niet, maar hij had geluk dat hij dat ook niet hoefde. Gelukkig waren de tijden van oorlog hier voorbij. Dat hoopte ze. Een verdrietig gevoel kwam weer naar boven bij de woorden die ze zei. Hoewel ze niet hoefde te huilen voelde ze wel verdriet. Verdriet die zich al jaren lang diep in haar hart verschool.

.
Een aantal seconden bleeft de herdershond nog naar hem kijken tot ze plotseling begon te praten.'Ondanks dat je nog wat jong bent heb je een hoge rang. Namelijk de Bétha van The Oakpack. Je hebt duidelijk een hekel aan wat ik daar net deed en je denkt dat ik een huisdier, of eigenlijk, een Homer ben.' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij had het gevoel dat deze hond hem had bespioneerd terwijl ze elkaar nog nooit van te voren hadden gezien. Later ratelde ze nog wat woorden tegen hem. Uiteindelijk besloot de bruine hond haar naam te vertellen. 'Ik ben Penny. Ik hoop dat je verstandig genoeg bent om me niet aan te vallen.' Zei ze. Achterdochting kneep de spierwitte husky zijn ogen tot spleetjes. Je zag nog steeds zijn blauwe ogen erdoor heen schijnen. Hij vondt het echt verdacht dat deze teef al die dingen over hem wist terwijl hij toch geen geursporen die van haar kwamen in het territorium geroken had. "En hoe weet jij dat zo zeker" Zei hij achterdochtig tegen haar. ZIjn nekharen stonden lichtjes overeind terwijl hij nog steeds de ijskoude bevroren grond onzder zich voelde. Eigenlijk vondt hij de hond best wel eigendunkerig. Ik hoop dat je verstandig genoeg bent om me niet aan te vallen Herhaalde hij in zijn hoofd. En als je met mensen werkt dan ben je toch een homer? Of een huisdier zoals zij het had genoemd. Een zucht verliet zijn longen toen de teef nog steeds niet gereageerd had. "Nou?" Zei hij nogmaals.

[Een beetje flut want ik heb deze op school gemaakt, meestal luister ik muziek tijdens het posten, maar nu kan dat niet.]

Penny zag dat de hond zijn ogen tot spleetjes had geknepen. Achterdochtiog keek hij haar aan. Ze wist dat hij dacht dat zij hem bespioneerde. Maar hij zat fout, alweer. Het was iets anders, iets wat andere een gave noemden, maar zij noemde het enkel observatie. Voorzichtig ging ze zitten, de bervroren grond was hard en koud onedr haar poten, het voelde vreemd maar niet vervelend. Strak bleef ze naar hem staren. In zijn ogen zag ze dat hij het verdacht vond. Hoewel ze niet bang was voelde ze zich niet gemakkelijk hier. De husky was duidelijk kleiner dan haar. Waarschijnlijk was zij dan ook veel sterker. Achterhaar hoorde ze wat geluid, snel draaide ze haar kop om, misschien was het team al klaar. Haar blik ging even naar de auto waar het lichaam in werd vervoerd. Ze vroeg zich af wie de man was, en waarom hij zo reageerde. Misschien een handlanger van het persoon die haar baasje had vermoord. Met een vragende blik kaak ze er nog even naar, voordat hij uit het zich verdween. Een koude wind streelde haar vacht. Nog kleine witte vlokjesverzamelde zich op haar dikke wintervacht. Waneer hat haar raakte smolt het wel, maar ze wist dat dat niet lang zou duren. Misschien kon ze beter een schuilplaats zoeken, of hij kon eigenlijk beter een schuilplaats zoeken. Zij kon straks weer gewoon terug naar haar mand. Daar was het warm. Maar deze hond werd duidelijk niet verzorcht. "En hoe weet jij dat zo zeker" Zei de vreemdeling achterdochtig tegen haar. Even leek ze hem te negeren. Haar blik was nog steeds op de mensen gedaantes gericht. Het was niet eens zo moeilijk om een antwoord te verzinnen, ze vond het alleen vervelend om het telkens opnieuw aan vreemden uit te leggen. Ze zag in har ooghoeken dat de nekharen van deze reu lichtjes overeind stonden. Hoewel het haar gek genoeg niets kon schelen. Deze reu was in haar ogen gewoon niet slim genoeg. "Nou?" Penny richtte haar kop wat geirriteerd naar de reu.'Observatie.' Zei ze kort. Vervolgens richtte ze haar kop weer op de mensen gedaantes. Als de reu slim was wist hij dat ze hem nu stil wou hebben.