What are you doing here? [ Viënna]

[Sorry dat hij zo lang is XD]

In een rustig tempo draafde ze door de bossen. Voor de eerste keer sinds dagen, misschien zelfs weken droeg ze geen harnas. Het voelde vreemd. Ze was gewend aan het zware gewicht wat haar tegen de grond probeerde te drukken, nu voelde het anders. Het enige wat ze nu nog droeg was een soort halsband met een zender. De koude wind streek langs haar dikke vacht. Het voelde fijn. De grond was bevroren en hard, maar er lag geen sneeuw. Sommige plekken was wel wat wit, hoewel ze bijna zeker wist dat dat in de middag wel zou verdwenen. Om haar heen was alles stil. Er hing een wat dikke mist over het gebied waardoor het er nu nogal eng uit zag. Maar dat kon haar weinig schelen er was niets om nu nog bang voor te zijn. De zon was nog verborgen. Het was bijzonder donker. Zelfs voor de winter. Meestal lag ze nu op een deken. Maar die was er vandaag niet, hoewel ze wist dat ze er zelf voor had gekozen. Even voelde ze weer hoe de windt aan haar vacht rukte en ze hoorde hoe bevroren takjes onder haar poten kraakte. Langzaam maar oplettend bij elke stap ging ze verder. Alleen zoals misschien altijd. Iedereen zag haar als een monster. Maar dat was ze niet. Soms vroeg ze zich af waarom iedereen haar zo zag. Misschien vanwege haar werk? Plotseling werd ze ruw uit haar gedachte verstoord door geluid. Meteen stopte ze net lopen. De omgeving was nu anders. Leeg, het enige wat ze kon zien waren vaag graf stenen en botten. Haar ogen gleden over de omgeving. Haar spieren stonden gespannen hoewel dat normaal voor haar was. Langzaam liet ze zich zakken. Al haar haren stonden nu overeind. Langzaam sloop ze dichterbij. Achter de bomen zag ze vaag een gedaante. Het was duidelijk een mens. Een kort grommend geluid ontsnapte haar bek. Waakzaam keek ze naar hem of haar. Voorzichtig zette ze weer wat stappen. Ze kwam nu steeds dichterbij. Inmiddels was ze half gaan staan. De gedaante kon haar niet zien, het was te donker en te mistig. Een dampwolk steeg hoog op in de zwart blauwe lucht, die nu gevuld was met kleine lichtjes. Inclusief een groter licht, de maan. Het gaf een griezelig effect. Maar dat hield haar niet tegen. De bomen om haar heen leken wel zwart. Overal waren donkere schaduwen. Een vreemd gevoel zei haar dat ze dit persoon kende, maar hoe? Wat niet begrijpend keek ze de gedaante aan. Langzaam sloop ze weer dichterbij, totdat ze in de struiken naast hem zat. Plotseling voelde ze zich weer bijzonder zenuwachtig. Bang, maar waarvoor? Even telde ze van binnen zachtjes tot drie. Wanneer ze het laatste getal bereikte sloot ze even haar ogen en sprong vervolgens gedachteloos uit de struiken. In hoop dat dit wel een goed idee was. De gedaante voor haar was duidelijk niet geschrokken. Wanneer de teef haar ogen opende zag ze de gedaante beter. Een vreemd gevoel vloeide er door haar lichaam. Een gevoel wat ze eerder voelde. Vragend keek ze de gedaante aan. Maar toen ze even recht in zijn ogen keek herkende ze hem. Hij was het persoon, het persoon die al een tijd geleden nog aan haar zijde stond. Het was haar 'baasje'. Blij maar verward keek ze hem aan.'Penny? Are you there?' Zijn stem was nog steeds zo vriendelijk als eerst. Even kwispelde haar staart langzaam. Een glimlach verscheen op het gezicht van hem.'Penny, I never thought that I will see you like this. You looks sad.' Langzaam Kwam ze weer dichter bij de gedaante. Met haar oren in haar nek duwde ze haar kop tegen hem aan. Het voelde vreemd, maar fijn. Het warme gevoel van liefde en zorg stroomde door haar heen.'You missed me. But you can move on without me. I know that you're a excellent police dog. And I know you can survive without me. But the team is in danger now. You have to protect them, or they won't survive this.' Toen hij aan de laatste zin begon richtte de teef haar kop op, bezorgt keek ze hem aan. Hopend dat het goed zou komen.'I have to go, promise me that you will protect them. You have special talents that might save you. Farewell, forever.' Bij de laatste zin leek hij plotseling te verdwijnen. Verbaast en verward keek ze op. Penny zag dat de wind hem weg blies, alsof het stof was. Na even was hij weg. De ruimte leek nu duisterder. De mist was dikker en alles leek een grote schaduw. Duizelig van verwarring probeerde ze vooruit te komen. Langzaam liep ze verder. Wankelend op haar poten. Na een aantal stappen leek ze door haar poten te zakken, plotseling. De teef voelde hoe ze de grond aanraakte, dat was dan ook het laatste wat ze voelde. Om haar heen werd alles plotseling zwart en wazig. Geluiden verdwenen naar de achtergrond.

Een klein koud briesje streek over haar heen, alsof het haar wou wakker maken. Uiteindelijk lukte dat. Langzaam opende ze haar bruine ogen. Een kleine waas bedekte even haar ogen. Na een tijdje werd haar zicht weer wat helderder. De omgeving was nu anders. Een mager zonnetje scheen nu soms op het gebied en de mist was verdwenen. Hoewel er nog enkele botten op de grond verspreid waren. Samen met oude graven. Kleine sneeuwvlokjes dwarrelde naar beneden. Ze voelde zich vanbinnen koud en duizelig. De sneeuw wat snacht's was gevallen had zich inmiddels opgehoopt op haar lichaam als een soort ijsdeken. Langzaam stond ze op. Het gebied om haar heen leek wel veranderd te zijn, hoewel dat vrijwel onmogelijk was.wat verward zette ze een aantal stappen. Een klein botje kraakte onder haar poten. De teef herinnerde zich vaag wat er eerder was gebeurt. Maar ze wist niet wat waar en wat nep was. Langzaam begon ze te bewegen. Lichtjes herinnerde ze zich wat de gedaante of eigenlijk geest tegen haar zij. Ze voelde zich wat bezorgt. Als hij gelijk had was het team in groot gevaar. Haar kop hing laag bij de grond. Zoekend naar een spoor. Ze wist dat ze het persoon die dit allemaal had veroorzaakt snel moest vinden, voordat hij of zij haar team vond. Penny wist dat hij of zij nog steeds wraak wou nemen, waarom wist de teef niet. Maar ze wist wel dat er nu groot gevaar dreigde. De omgeving zag er nog steeds mistig en eng uit, maar minder. De wind blies wat sneeuw in haar vacht. Ze voelde er weinig van maar het was wel koud. De lucht was inmiddels donkerder geworden. Dikke witte vlokken dwarrelde om haar heen. Ze vroeg zich af of ze niet al te laat was. Misschien had ze al wraak genomen. Even keek ze angstig. De teef stopte met lopen. Ze wist niet wat ze moest doen. Als er al wraak was genomen was er weinig kans dat ze dat hadden overleefd. Langzaam draaide ze zich om en begon ze weer te lopen. Haar passen werden al snel wat sneller. Lopen veranderde in draven. De lucht voelde koud. Het sneeuw verblinde haar een beetje. In hoop draafde de teef door, niet wetend waar de uitgang was.

Na een tijdje zag weer vaag een gedaante. Deze was niet menselijk. Het was een hond, wel een kleine hond. De mist was inmiddels terug en leek nu dikker. Langzaam liet de teef zich weer zakken. Haar bruine ogen waren strak op de vreemdeling gericht, wetend dat dit geen geest of spook was. De gedaante had haar nog niet opgemerkt. Dat was ergens ook logisch. Zo stil en zo voorzichtig mogelijk liep ze door. Ze zat nu niet meer zo dicht tegen de grond. Maar ze was op haar hoede. Niet wetend of de hond slecht of goed was. Even zag ze dat de blik half op haar gericht was. Meteen probeerde ze weer zo laag mogelijk te blijven. Maar dat was moeilijk. Gelukkig was de mist te dik. Ze kon niet gezien worden. Steeds dichter kwam ze nu bij de vreemde. Bij elke stap spitste ze haar oren. Plotseling hoorde ze onder haar het gekraak van een bot. Even keek ze onder zich, vervolgens richtte ze haar blik wat angstig omhoog. De vreemde had zich naar haar gedraaid . Ze zag haar blauwe ogen glimmen. Ze keken haar recht aan. Penny wist dat hij of zij haar nu zag. Ze kon nu alleen maar wachten. Ondanks dat ze sterker en groter was voelde ze angst. Hoewel ze wist dat de meeste honden, zelfs de dapperste bang zouden worden van deze sfeer.

Alleen Viënna