I am not afraid for you, not even in the deep mist [Frodo]

P E N N Y
don't run away for me, I am not a monster
______________________________________________________

Voorzichtig opende ze haar bruine ogen. Het gewicht van een dun laagje sneeuw drukte op haar rug. De zon scheen even zwak op haar vacht. Er kwam een oranje gloed over het mistige gebied. Langzaam richtte ze haar kop op. Om haar heen was een groot bos gebied, bedekt met sneeuw. Even verscheen er een klein glimlachje rond haar lippen. De lucht was wit en mistig. Met een wat snelle beweging stond ze op en schudde ze haar vacht uit. De sneeuw voelde behoorlijk koud naar ze was er aan gewend. Meteen zakte haar poten weg toen ze een stap zette. Ondanks het mooie weer en de sneeuw voelde ze nog steeds verdriet, die verdriet die haar al zo lang lastig viel. Ze wist dat het alleen zou verdwijnen als ze wist wie hier de dader van was, en als ze wraak had genomen. Maar die reis was nog lang, en moeilijk. De moordenaar kon overal zijn, ook in andere landen. De wind streelde haar vacht. Het gaf haar een vrij en fijn gevoel, maar het hielp niet. Langzaam begon ze weer te lopen, de dikke sneeuw laag kraakte onder haar poten. Op het eerste gezicht leek ze gewoon, normaal en gelukkig. Maar ze voelde zich de laatste tijd niet zo. Naast haar liep een lang pad. Het was door mensen gemaakt, meestal gebruikte ze dit soort paden. Maar gek genoeg voelde het anders. Ondanks dat ze van sommige mensen hield en om ze gaf, haatte ze mensen, de meeste dan. De meesten mensen waren slecht en gevaarlijk, ze maakte alles kapot. Voor andere leek ze een dood normaal huisdier, maar ze was dat niet en ze was dat nooit geweest, zelfs niet voor de dood van haar 'baasje'. Penny was altijd al een zwerver, en ze zou dat blijven. Even versnelde ze haar passen. Met sierlijke bewegingen gallopeerde ze door het bos. De wind gleed langs haar dikke vacht. Het voelde fijn, ondanks dat het koud was. Kleine sneeuwvlokjes verzamelde zich op haar donkere masker en op haar vacht. Het koude gevoel was fijn. Vele zouden het vrezelijk vinden, maar zij niet. Meestal zat zij rond deze tijd te spelen en van de sneeuw te genieten. Maar ze had nu een ander doel. Voor haar verschenen enkele voetsporen van een paar konijnen. Ze was er niet echt in geintereseerd, maar ze wist dat het beter was als alvast een prooi zou vangen voor later. Weer versnelde de teef haar pas. Met moeite ontweek ze een aantal bomen. Onvermoeibaar keek ze naar de weg voor haar. Haar ogen waren gericht op de weg voor haar. Niets kon haar nu nog afleiden. Steeds sneller bewogen haar poten. Sierlijk sprong ze over een omgevallen boom heen.

_____

Toen ze geritsel van bladeren hoorde remde ze. Meteen stond ze stil. Gefocust gleed haar blik over de plek. Een dunne mist maakte het moeilijk om een gedaante te ontdekken. Penny richtte haar kop wat naar beneden. Ze keek nog steeds waakzaam naar de omgeving. Er klomk weer geritsel. De geur van prooidieren hing hier duidelijkin de lucht. Langzaam kwam ze wat dichterbij. Voorzichtig zette ze haar poten op de grond. Langzaam liet ze zich zakken. Voor haar verscheen de kleine gedaante van een jong konijn. Penny spitste haar zwarte oren. Een klein briesje zorgde er voor dat het konijntje haar niet kon ruiken. Serieus volgde haar blik zijn bewegingen. De teef zette langzaam haar stappen. Onder haar poten klonk even kort gekraak van sneeuw. Meteen zat ze stil. Als een standbeeld keek ze hem aan. Het beestje gaf geen reactie. Voorzichtig zette ze weer wat stappen. Het konijn kwam nu steeds dichterbij. Steeds langzamer bewoog ze zich voort. Nog een paar stappen. Plotseling drong er een nieuwe geur haar neus binnen. De geur van een soortgenoot. Het konijn rook hem ook en richtte angstig zijn kop op. Meteen sloeg hij alarm. Penny ging rustig staan. Ze wist dat ze nu geen kans meer had. Het konijn rende inmiddels al weg. Licht geïrriteerd keek ze om zich heen. Er klonk een kort grommend geluid. Snel maar geluidloos draafde ze richting de geur. De hond was dichtbij. Al snel verscheen er in de verte een grote gedaante. Dunne mistslierten hingen om hem heen. De gedaante was groot, groter dan haar. Waarschijnlijk een Duitse dog. Haar passen werden langzamer en ze liep nu langzaam naar hem toe. Wetend dat hij haar niet zag. Onder haar kraakte de sneeuw zachtjes. Ze voelde trillingen van grote voetstappen dichterbij komen. Al snel zag ze de gedaante beter.'You can better show yourself. I haven't much patient.' Haar stem klonk ongeduldig en geïrriteerd. Maar ondanks haar geïrriteerde humeur bleef ze kalm. Penny wist dat ze deze hond nooit zou aanvallen tenzij hij begon, het was ook eerder een waarschuwing.'Where are you waiting for?' Haar stem klonk nu wat kalmer, maar ze was ik haar hoede. Zoals altijd.

_____
Frodo

_______________________________________________

Langzaam sloop ze dichterbij. Om haar heen hing een bijzonder dikke mist. Het zorgde er voor dat ze wat minder zichtbaar was. Snel kwam de gedaante dichterbij. Het was voor hem nu makkelijker om haar te zien. Maar ze wist dat ze sterk was, misschien wel even sterk. 'You can better show yourself. I haven't much patient.' Haar stem klonk ongeduldig en geïrriteerd. Maar ondanks haar geïrriteerde humeur bleef ze kalm. Penny wist dat ze deze hond nooit zou aanvallen tenzij hij begon, het was ook eerder een waarschuwing.'Where are you waiting for?' Haar stem klonk nu wat kalmer, maar ze was ik haar hoede. Zoals altijd. De reu probeerde zich duidelijk te verstoppen. Ze trok even een wenkbrauw op en keek zo hoe hij hulpeloos zich achter een struik probeerde te verstoppen. Gelukkig merkte hij snel genoeg dat dat niet werkte, de reu kwam nu dichterbij. Ondanks dat hij groter was voelde ze zich niet bijzonder bedreigt. Maar voor de zekerheid was ze klaar voor de aanval. Haar ogen keken hem scherp aan. Maar net niet dreigend.'A strong member of the Waterpack and not afraid for a fight. But absolutely not aggressive, actually a really friendly dog.' Fluisterde ze zacht, voornamelijk voor zichzelf."What are you doing here, shepherd?'' Hij hield zijn stem een beetje bars en bleef op zijn hoede.''Hunting? Or spy on others? Say it!'' Penny gromde wat geïrriteerd bij het laatste wat hij zei. Het was niet zo slim om zo tegen haar te schreeuwen. Dat pikte ze niet.'Both, actually. And you don't have to talk so loudly. I can easy hear you when you're talking normal.' Haar stem klonk nog steeds redelijk kalm, maar dat kon makkelijk veranderen.'What are you exactly doing here? This isn't your territory. I know that you're a member of the Waterpack. So you have your own territory I guess. But why did you come here?' Het klonk wat vriendelijker, maar het was nog steeds wat dreigend. Ondanks dat ze het wou vermijden kon je aan haar stem horen hoe verdrietig ze in werkelijkheid was. Ze keek hem nog steeds strak aan. De reu was waarschijnlijk voor haar geen bedreiging. Maar ze wou het zeker weten. Een ijzige wind rukte aan haar vacht en bracht een hoop sneeuw met zich mee. Ergens vroeg ze zich af hoelang deze hond het nog vol zou houden in de kou. Aangezien zij meestal de hulp kreeg die ze nodig had. De zender halsband om haar nek zorgde er voor dat het team haar kon vinden. Het was handig, maar het had nadelen. Na een aantal seconden liet ze zich kalm maar op haar hoede zakken. Haar ogen richtte zich nu op iets anders, weg van de reu. Ergens kon het haar niet schelen wat hij zou doen. Deze missie, die haar momenteel vast hield, betekende waarschijnlijk haar dood. Maar er moest nog steeds iemand boeten. Ze wist niet wie hij of zij was. Maar ze herkende zijn of haar geur, en ze wist hem of haar te vinden. En Penny zal niet stoppen, voordat dat gebeurd was. Even vulde haar ogen zich met woede. Heel even maar. Vervolgens verscheen er ook een hoop verdriet in haar ogen. Er klonk een korte zucht. Ondanks dat ze het niet liet merken en er eigenlijk ook nooit aan dacht voelde ze zich nu hopeloos alleen. Verlaten door iedereen die haar mocht. Iedereen die ze tegen kwam werd al snel af gesnauwd door haar. Vanbinnen zat ze te huilen. Het liefst zocht ze nu troost bij iemand. Iemand die haar niet in de steek liet, en al zeker niet op dit soort koude dagen. Iemand die niet menselijk was.'come on, Penny. Stay strong.' Fluisterde ze tegen zichzelf. Het liefst zat zij nu ook in een pack. Maar dat was waarschijnlijk onmogelijk. Iedereen zag haar als een huisdier. En iedereen zou haar altijd zo zien. Niemand zou haar accepteren. Ze was alleen. Niemand die haar naam zou herkennen wanneer ze haar missie heeft volbracht. Niemand die verdrietig zal zijn bij haar dood. Hulpeloos probeerde ze zijn blik te vermijden. Hopend dat hij niet wist dat ze verdrietig was. En hopend dat als hij dat wist, hij haar zou steunen.

_________
Ik zit te twijfelen om Penny bij de Waterpack aan te melden